عکس>اخراج جذاميان از آسايشگاهي در مشهد

 تماسهاي مردمي با روزنامه قدس حاکي از اخراج بيماران جذامي از درمانگاه امراض پوستي دانشگاه علوم پزشکي در خيابان وحيد، جنب بيمارستان شهيد هاشمي نژاد بود.

موقوفه اي براي جذاميان
با ورود تيم خبري قدس، بيماران که بيشتر آنان به بيماري جذام مبتلا هستند؛ شروع به گلايه کردند. برخي از آنان به دليل وخامت بيماري قادر به راه رفتن نبودند و برخي نيز با پاهاي مصنوعي به زحمت خودشان را مي رساندند تا از مسؤولان به خاطر اتخاذ اين تصميم گلايه کنند.

علي محمودي، يکي از بيماران با بيان اينکه آسايشگاه «محراب خان» سالها قبل براي جذاميان وقف شده است، گفت: «پيش از انقلاب اسلامي اين آسايشگاه ساخته شده و کاربري آن ويژه بيماران مبتلا به جذام بوده است. چندي پيش به دليل اينکه اين مکان داخل شهر قرار گرفت، جذاميان را به بيمارستان بوعلي منتقل کردند. پس از مدتي دوباره آنان به بيمارستان طالقاني منتقل شدند.»



وي اظهار داشت: «بهزيستي و کميته امداد حاضر به پذيرش بيماران نشدند و انجمن حمايت از جذاميان حاضر به نگهداري اين بيماران شد که رئيس دانشگاه علوم پزشکي در آن زمان مخالفت کرد. پس از آن، بيماران مجدداً به اين مکان منتقل شدند که هميشه در اين مکان بمانند، ولي پس از اين همه فراز و نشيب، تصميم جديدي گرفته شد و تمام وسايل را با چهار کاميون از آسايشگاه خارج کردند و معلوم نيست سرنوشت ما چه مي شود.»

بلاتکليفي ۴۰ مجذوم
يکي ديگر از بيماران درمانگاه امراض پوستي خاطرنشان کرد: «زمين بيمارستان شهيد هاشمي نژاد هم فقط براي رسيدگي به امور جذاميان واگذار شده که از آن به عنوان بيمارستان استفاده مي شود و اکنون بقيه آن را هم مي خواهند از ما بگيرند.»

وي در حالي که مي گريست، به خبرنگار قدس گفت: «در حال حاضر چه کسي حاضر به نگهداري از من است. با اين وضعيت بايد کجا بروم و چکار کنم. اگر سالم بودم که دست به دامان مسؤولان نمي شدم. آيا ديواري کوتاه تر از جذاميان پيدا نکرده اند که اين گونه به ما ظلم مي کنند.»



يکي ديگر از آنان اضافه کرد: «مدتهاست که ما فراموش شده ايم. هيچکس به ما رسيدگي نمي کند. با وجود اين بيماري بايد دست به دامان چه کسي بشويم. چه کسي حاضر است از ما نگهداري کند. ما معلول هستيم همه داروها و تجهيزات اين مرکز را برده اند و حدود ۴۰ نفر از ما بلاتکليف هستند.»

ضرب و شتم جذاميان
علي يادگاري، يکي ديگر از جذاميان که آثار ضرب و شتم بر روي صورتش ديده مي شد، گفت: «من به اين تصميم اعتراض کردم که از سوي آقاي... مسؤول مرکز با آچار فرانسه مورد حمله قرار گرفتم و صورتم مجروح شد.»

وي اظهار داشت: «بيشتر بيماران اين مرکز هيچ کسي را ندارند که از آنان نگهداري کند. اين در حالي است که تمام وسايل بيماران بدون اطلاع آنان منتقل شده است. هيچ چيزي را نگذاشتند يخچال، ماشين لباسشويي و بسياري از وسايل ديگر را از مرکز خارج کرده اند. فقط مقدار ناچيزي با مقاومت ما و برخي افراد دلسوز به مرکز بر گردانده شد.»

ابراهيم گريواني، فرزند يکي از جذاميان نيز به خبرنگار ما خاطرنشان کرد: «از ۶۰ سال گذشته جذاميان در اين محل اسکان داشته اند. از سوي فرد خيري به نام محراب خان براي نگهداري جذاميان واگذار شد. در حال حاضر بيماران از استانهاي ديگر کشور نيز در اين مرکز نگهداري مي شوند.»



وي افزود: «در منطقه طلاب حدود ۴ هزار بيمار مبتلا به جذام وجود دارد، ولي اين مرکز از حدود ۴۰ بيمار جذامي نگهداري مي کند. آنان بيماريهاي حادي دارند و با اين حال بارها از نقطه اي به نقطه ديگر منتقل شده اند.»

۵۰ سال اقامت در آسايشگاه
يکي ديگر از بيماران يادآور شد: «من از سال ۱۳۴۰ در اين مکان مورد درمان قرار گرفتم. بيمارستان امام حسين(ع) هم مربوط به جذاميان بوده است، ولي در حال حاضر هيچ توجهي به ما نمي شود.»

وي اضافه کرد: «من در اين دنيا هيچ کسي را ندارم، چرا ما را آواره مي کنيد؟ مگر ما چه گناهي کرده ايم؟ بيماري خودمان بس نيست که شما هم نمک روي زخممان مي ريزيد. آيا در کشورهاي ديگر هم با جذاميان اين گونه برخورد مي شود؟ اگر کسي به بيماري جذام مبتلا شد بايد از جامعه طرد شود؟» 

وضعيت جسمي برخي از جذاميان به گونه اي بود که قادر به صحبت کردن و يا راه رفتن نبودند. آنان به شدت از تصميمي که برايشان اتخاذ شده بود مضطرب بودند.

اجراي يک دستور
مسؤول اين مرکز در اين خصوص به خبرنگار ما گفت: «با دستور مسؤولان اين بيماران به مکاني ديگر منتقل مي شوند.البته نامه اي که او در دست داشت، بدون سربرگ و مهر بود که نيروي انتظامي مستقر در محل آن را فاقد وجاهت قانوني دانست. از اين مرکز که خارج شدم، قدري به وضعيت جذاميان فکر کردم که اگر هر يک از ما دچار اين بيماري مي شديم، از مسؤولان چه انتظاري داشتيم. پس، از ديد يک انسان به اين بيماران بنگريم و رفتار انساني با آنان داشته باشيم.»